وجود امنیت و احساس امنیت در شهرها یکی از مهمترین نیازهای شهروندان می باشد که کاهش یا فقدان آنها، به شدت بر کیفیت زندگی شهروندان و میزان استفاده آنها از فضاهای شهری بخصوص فضاهای عمومی شهری تأثیر منفی می گذارد. در این میان وجود فضاهای بی دفاع در یک محله از مهمترین عواملی می باشد که باعث کاهش و یا سلب امنیت و احساس امنیت شهروندان می شود. این مقوله در بافت های فرسوده و قدیمی شهری با توجه به شرایط فیزیکی و اجتماعی آنها نمود بیشتری دارد. هدف از این پژوهش نیز بررسی فضاهای بی دفاع شهری در محله هرندی بوده است. روش پژوهش توصیفی تحلیلی و روش گردآوری داده ها اسنادی – میدانی می باشد. در بخش میدانی به دو صورت مشاهده مستقیم و پرسشنامه ای در قالب مدل ارزیابی ایمنی به بررسی موضوع پرداخته شد. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS استفاده شده است. ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه های طراحی شده 896/0 (بالاتر از 7/0) می باشد. نتایج تحقیق نشان داده که وضعیت ایمنی فضاها در سطح محله نامناسب می باشد (238/0mean=). همچنین نتایج تحقیق نشان می دهد که در بین شاخص های مورد بررسی شاخص حضور مردم در فضا (خلوتی بیش از اندازه یا ازدحام) بیشترین تأثیر را در بی دفاع کردن فضاهای محله دارد (237/0=B). در نهایت جهت بهبود وضعیت ایمن سازی فضاهای بی دفاع در سطح محله راهکارهایی ارائه گردید.

1مقدمه: ارزیابی عملکرد در هر مدیریتی یک مرحله ی کلیدی در بهبود مستمر است. در حالیکه چندین سال است مدیریت ایمنی و بهداشت شغلی اجرا می شود، سوال چگونگی کنترل و ارزیابی عملکرد این سیستم هنوز هم جریان دارد. مدیریت ایمنی نیازمند است، به جای تمرکز بر شاخص های پس نگر متمرکز بر شکست ، بر شاخص های پیش نگر پیشگویانه، تمرکز نماید. ابزار کارت امتیاز ایمنی برای تسهیل پشتیبانی از تصمیم گیری طراحی شده و توانایی یکپارچه سازی شاخص های عملکرد با شاخص های پیشرفته را داراست. صنعت گاز با توجه به کیفیت و کمیت مواد مورد استفاده و داشتن سه مشخصه پیچیدگی بالا، انعطاف پایین و آسیب پذیری زیاد از دیدگاه HSE جزء صنایع بحرانی محسوب می گردد. روش بررسی: در پی مصاحبه با 6 کارشناس خبره از گازرسانی استان تهران و همچنین 4 متخصص HSE که همگی دارای مدرک کارشناسی ارشد و حداقل 20 سال سابقه ی کاری در زمینه ی کاری خود و HSE بودند، معیارها و شاخص های کلی موثر در بخش ایمنی و بهداشت شغلی در شرکت گازرسانی استان تهران به دست آمده و با استفاده از پرسشنامه ی مقایسه ی زوجی، اولویت بندی شاخص ها  بر اساس الگوی ANP و با استفاده از  نظرات کارشناسان و خبرگان انجام پذیرفت. چون روش  AHPبه وابستگی و ارتباط بین معیارهای داخلی و در سطوح نپرداخته و فقط معیارها را با ساختار سلسله مراتبی و از بالا به پایین سطح بندی و وزن دهی می کند. در این مطالعه برای رفع این نیاز از مدل ANP استفاده گردید که روابط داخلی پیچیده بین معیارها و تأثیر آن ها بر هدف نهایی را می سنجد. سپس با طراحی و تکمیل کارت امتیازی ایمنی در واحدهای نمونه، عملکرد ایمنی و بهداشت شغلی در شرکت گازرسانی استان تهران مورد سنجش قرار گرفت. مدل ارائه شده در این تحقیق در اداره گاز استان تهران در 7 منطقه به اجرا در آمد که در نهایت با یکدیگر مقایسه شدند. یافته ها: از بین 8 شاخص عملکرد تاییدشده با نظر خبرگان، شاخص گزارش تجزیه و تحلیل خطرات شغلی با وزن 229/0در اولویت اول وشاخص تجزیه وتحلیل تحقیق حوادث و رویدادها با وزن 049/0در اولویت هشتم قرار گرفت. لذا نیاز به ایجاد یک ساز و کار قوی درخصوص ثبت، تجزیه و تحلیل و درس آموزی درخصوص کلیه ی حوادث و شبه حوادث وجود دارد. با طرح روش کارت امتیاز ایمنی،7 واحد از شرکت طی دی 96 تا دی 98 از لحاظ عملکرد ایمنی و بهداشت شغلی، مقایسه شدند.در سال اول مطالعه موردی 6 با امتیاز 6/5، وضعیت مناسب تر و مطالعه موردی 3 با امتیاز 08/4 عملکرد چالش برانگیزتر و در سال دوم مطالعه موردی 1 با امتیاز 43/8 وضعیت مناسب تر و مطالعه موردی 2 با امتیاز 66/6 وضعیت چالش برانگیزتری داشته اند. لذا وجود یک سیستم نظارت دائم و پیگیر HSE در مناطق بسیار ضروری است و عملکرد مناطق پس از حضور ناظرین HSE بسیار پیشرفت داشته است. نتیجه گیری: در نهایت مدلی از کارت امتیازی ایمنی که شاخص های مدیریت را در سطوح مختلف یک سیستم مدیریتی OHS ادغام می کند به همراه روش اجرایی امتیازدهی در کارت ایمنی، برای شرکت گازرسانی استان تهران، پیشنهاد گردید. مدل ارائه شده در این مطالعه با در بر داشتن شاخص های کنشی و واکنشی، قابلیت پایش عملکرد مدیریت ایمنی و بهداشت شغلی را داشته و مدیران و کارشناسان ایمنی و بهداشت صنایع و سازمان ها را در ارزیابی اثربخشی این سیستم یاری می نماید. کلید واژه: ارزیابی عملکرد ایمنی و بهداشت شغلی، صنعت گاز، کارت امتیاز ایمنی

این پژوهش یک مطالعه توصیفی- مقطعی است که به منظور نشان دادن اهمیت بازرسی ایمنی در پیشگیری از حوادث احتمالی و شناسائی کانونهای خطر در کارخانه آجر ماشینی ساز مایه (واقع در اطراف تهران) از سال 64 لغایت 72 جمعا به مدت نه سال انجام گردیده و طی آن حوادث ناشی از کار در سال 75-74 با استفاده از گزارشات و اسناد و مدارک بایگانی شده در کارخانه مورد بررسی قرار گرفت. برای این کار ضرایب شدت و تکرار حادثه، میزان شیوع حادثه و همچنین نسبت حادثه در کارگاههای مختلف کارخانه محاسبه گردید. با استفاده از آزمون آماری اختلاف نسبت حوادث سه ساله اول (64 تا 66) با سه ساله دوم (67 تا 69) و سه ساله سوم (70 تا 72) مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج نشان داد در سالن تولید کارخانه در سال 68 بیشترین ضریب تکرار حادثه 43 مورد و میزان شیوع حادثه 447 مورد در هزار بود. در سال 72 حداقل ضریب تکرار حادثه 2.5 مورد و میزان شیوع 27 در هزار بوده است، ضمنا حداقل شدت حادثه 7 (روز کاری تلف شده) و نسبت حادثه 2.6 درصد بود. در سال 68 حداکثر شدت حادثه 364 (روز کاری تلف شده) و نسبت حادثه 45 درصد بود. آزمون آماری اختلاف نسبت حوادث سه ساله اول با سه ساله سوم و سه ساله دوم با سه ساله سوم در کلیه کارگاهها از جمله سالن تولید نشان داد که نسبت حوادث سه ساله اول و سوم همچنین سه ساله دوم و سوم با 95% اطمینان اختلاف معنی داری وجود دارد. (P=0<0.05) و نسبت حوادث سه ساله اول و دوم با سه ساله سوم مساوی نبوده و تعداد حوادث سه ساله سوم نسبت به سه ساله اول و دوم کمتر بوده است. نتایج حاصله بیان می دارد که برنامه های ایمنی در این کارخانه در سه ساله سوم (72-70) نسبتا خوب بوده و این امر به دلیل انجام مستمر بازرسی ایمنی در طول سالهای 72-70 توسط کمیته حفاظت فنی کارخانه و بالاخره درجه اعتبار و نقش S.A در شناخت خطرات و پیشگیری از حوادث می باشد.

در ادبیات پژوهشی به سازه حمایت سازمانی ادراک شده (POS) توجه زیادی شده است. با وجود این، در زمینه ایمنی به این سازه توجه چندانی نشده است. هدف پژوهش حاضر پر کردن این کمبود پژوهشی، بر مبنای دو پیش فرض است: (1) حمایت سازمانی ادراک شده برای ایمنی (POSS) به طور مثبتی با رویدادهای مرتبط با ایمنی مرتبط است؛ (2) فراهم آوری آموزش های ایمنی ادراک کارکنان را از حمایت سازمانی افزایش می دهد. داده های مربوط به دو پرسشنامه حمایت سازمانی ادراک شده و رویداهای مرتبط با ایمنی، از نمونه متعلق به جامعه آماری کارکنان شرکت ذوب آهن اصفهان در تابستان و پاییز سال 1389، به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای گردآوری شد. داده ها با استفاده از فنون کوواریانس و همبستگی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج پژوهش از فرضیات ما حمایت کرد. یافته ها پیشنهاد می کند که کاهش رویدادهای مرتبط با ایمنی به وسیله بهبود ادراک کارکنان از حمایت سازمانی می تواند منجر به کاهش حوادث، آسیب ها و مرگ و میرها در سازمان شود.